برسد به دست علمای شیعه : اگر سخن به صراحت نگویید چیزی از آبروی شما و اسلام باقی نمی ماند

علمای عظام و حجج اسلام!

اکنون که این نامه را می نویسم، کشور ایران در سخت ترین شرایط ممکن قرار گرفته است و فرزندان ایران زمین یا در  خیابان ها پرپر شده اند، یا در زندانها سرکوب می شوند و یا در کنج خانه ها روحشان در حال کشته شدن است و یا در کف خیابانها جانشان آماده فدا شدن. حکومت مذهبی ایران همه جنایتها و سرکوب هایش را به پشتوانه احکام مذهبی انجام می دهد و سکوت یا همراهی شما باعث شده است که اسب سرکش سرکوب  چموش تر از همیشه به تاخت و تاز بپردازد. اگر نه همه تقصیر، بخش عمده تقصیرات چه در شکل گیری نطفه این حکومت ناخلف و چه در تداوم حیات مریضش، بر عهده علمای حوزه و نهادهای مذهبی- سیاسی کشور است. اما دریغ که این همه انحراف را می بینید و آنچنان که در خور است دم بر نمی آورید.

علمای قم و نجف و مشهد!

 روزگاری پیش تر، در حدود سی سال پیش، با وعده حکومت اسلامی و برقراری عدل و قسط الهی،  یکه دار میدانی شدید که ماحصلش شده است جمهوری اسلامی. آن وعده  ها محقق نشد که هیچ، بلایی بر سر این مردم نازل شده است که در تاریخ این کشور بی سابقه بوده است. اکنون هدف سرزنش شما به دلیل سو عملکرد گذشته و زایش حکومتی چنین فاسد نیست، بلکه سکوت امروزتان هست که عتاب آمیز شده است. این سکوت امروز با توجه به نقشی که در این تباهی ها داشته اید نمکی است بر زخم مردمان و داد آگاهان را بر آورده است که  آن وعده های سابق و این سکوت های امروز قطعا نشانه شرافتمندانه ای نیست. مردمان به خاطر می آورند که برای شکل گیری حکومت دینی، گریبان پاره می کردید و فریاد برمی آوردید که "محمدرضا، خاک بر سرت"  اما امروز علیرغم انحراف حکومت، چنان مهر سکوت بر لبانتان گذاشته شده است  که گویا چشمان و گوشهایتان بسته است و نمی بینید که چه ظلمی بر این مردمان می رود. 

علمای شیعه!

شنیده اید  که علمای مصر با دیدن فساد حکومت، فتوا داده اند که شرکت در تظاهرات واجب شرعی است، کشتار مردم حرام است و کشته شده ها در تظاهرات ضد حکومتی شهیدند؟  و لابد شنیده اید که در پی حوادث اخیر در لیبی هم روحانیون لیبی کشتار تظاهرات کنندگان را حرام اعلام کرده اند؟ یا نه، هیچ کدام را نشنیده اید و فقط نگران حضور بانوان ایرانی در مجامع بین المللی هستید که مبادا ناموس اسلام به خطر بیفتد و امر غیر غیرتمندانه ای  رخ دهد؟ به گمانم در معنی غیرت با ما مردم ایران اختلاف نظر دارید. غیرت فقط به گاه نشان دادن چهره حضرت عباس به خطر نمی افتد که تهدید به حکم جهاد کنید، به گاه دیدن چهره ندا و سهراب و به گاه شنیدن ناله های مادران عزا هم جا دارد که رگهای غیرت تحریک شوند. 

 

زعمای حوزه ها و مدارس علمیه و علمای بلاد!

 

کسی از میان کسان، شما را خطاب قرار داد که "چه در گذرگاه تنگ عافيت نشسته ايد و نظاره می کنيد که استبداد دينی چوب حراج بر اخلاق و ايمان خلايق زده است و شريعت را به خدمت سياست گرفته است و کمر عدالت را شکسته است. مردمان در چنگال ديو استبداد اسيرند، نه لبخند بر لب دارند نه شادی در دل نه نان در سفره نه دانش در دفتر نه نشاط عيشی نه درمان دلی. به جز قلبی غمناک و چشمی نمناک برايشان چه مانده است؟ محتسبان لبخندشان را ربوده اند و واعظان شحنه شناس ايمانشان را. مفسدان نانشان را بريده اند و جاهلان دفتر معرفتشان را دريده اند. نه رنگ دادگری می بينند نه چهره عدالت. گران از تکاليف و تهی از حقوق.  حکومتگران به نام دین زندانها را از شقاوت و قساوت انباشته اند و جامعه را به عفونت دروغ و ريا آغشته اند. قاتلان بی باک حقيقت اند و سارقان چالاک حريت. هر بانگ نصيحتی را صدای دشمن و هر ندای مخالفتی را ندای اهريمن می شمارند. گويی خود طاووسان عالم غيبند و ديگران جاسوسان عالم غرب. منکر معروفند و معروف به منکر." همو وقتی دید که شما  که خود در یافتن راه سرگردانید، صلاح خلق و فلاح علما را نشانتان داد و دعوتتان کرد به هجرت که "اگر نه با حکومت رای موافقت داريد و نه يارای مخالفت، مصلحت در مهاجرت است. جهاد اصغر کنيد. اگر دهانها را بسته اند پاهایتان را که نشکسته اند. الفرار مما لايطاق من سنن المرسلين. بايد برون کشيد ازين ورطه رخت خويش."  اما اکنون که ماهها از آن دعوت می گذرد،  آنچنان که از قراین پیداست گویا پاهای شما را هم بسته اند. صادقانه بگویم که در شهر پیچیده است که طعم وجوهات و کمک های پیدا و نهان حکومت هم دهان و هم پاهای علما را بسته است که نه سخنی می گویید و نه عزم هجرت دارید. از بخت بد مردمان، زمانی که بر سر کار  می آمدید از تشیع سرخ سخن گفتید، حالا اما سی سال است که تشیع سرختان سیاه شده   است  به نحوی که آنها که زرنگ تر بودند جایی در این دستگاه پیدا کرده اند و به مدیحه قدرت می پردازند و آنها که از قافله عقب مانده اند یا از قافله بیرون انداخته اندشان منبرداری می کنند و تشیع سیاه را زنده نگه می دارند و اشک از پی اشک برای اسطوره پردازی هایی می ریزند که ظاهرا نتایجش قرار نیست کار دنیای امروز ما را حل کند.

 

 علمای قم و نجف و مشهد!

با تقصیراتی که شما بیش از دیگران در آن سهیم بوده اید، توقع از شما بسی بيش از آن است که "افسرده دل وپريشان حال بنشينيد و در عيان از ملامت جباران تن زنيد و در نهان شکوه به درگاه قاصم الجبارين بريد، يا مخفيانه بر در ارباب بی مروت دنيا پيامی بفرستيد و جوابی نشنويد. کار از اعوذ و لاحول نمی رود و خواهش و سفارش از اثر افتاده است و سکوت در مقابل جباران صدای آنها را بلندتر کرده است."  سخن با کنایه گفتن با این حکومت موثر نمی افتد. تمثیل های تاریخی فرعون و یزید را این حکومت نمی فهمد. صریح تر سخن بگویید اگر واقعا عزم سخن گفتن دارید. آنچنان سخن بگویید که سی سال قبل سخن گفتید. جور امروز، مشروعیتش اگر ستانده نشود، چیزی از آبروی شما و اسلام باقی نمیگذارد. فتوایی باید که مشروعیت از این افریطه های ظالم ستانده شود.